Rozważania nad paraszą Acharei Mot 5785

W starożytnym Izraelu, szczególnie w okresie Świątyni, praktykowano trzy rodzaje dziesięcin: pierwszą dziesięcinę (ma’aser rizhon), drugą dziesięcinę (ma’aser szeni) i dziesięcinę dla ubogich (ma’aser kesafim). Pierwsza dziesięcina była standardową dziesięciną składającą się z 10% produktów rolnych (zboże, wino, olej, owoce) i zwierząt gospodarskich. Była dawana lewitom, którzy wspierali Świątynię i jej rytuały. Lewici z kolei płacili dziesięcinę ze swojego udziału kohanim (kapłanom). Druga dziesięcina była odkładana w pierwszym, drugim, czwartym i piątym roku siedmioletniego cyklu rolniczego. Była używana do zakupu żywności i innych niezbędnych rzeczy, które zabierano do Jerozolimy na święta i tam spożywano; świętowano i cieszono się błogosławieństwami Boga, spożywając ową dziesięcinę w Świętym Mieście. Dziesięcina dla ubogich była dawana ubogim, wdowom, sierotom i lewitom, w trzecim i szóstym roku siedmioletniego cyklu. Miała na celu złagodzenie ubóstwa i zaspokojenie potrzeb potrzebujących.

Refleksja nad paraszą Tazrija-Mecora 5785

Śmierć i życie są w mocy języka, a kto się nim lubuje, karmi się jego owocem.
(Księga Przysłów 18:21)

Nasza parasza na ten tydzień szeroko omawia kwestię pewnej formy choroby skóry. Niektórzy uczeni nazywają ją teraz „chorobą łuskową”, ale przez stulecia, jeśli nie tysiąclecia, ludzie myśleli, że Tora mówi o trądzie. Identyfikacja ta jest jednak po prostu błędna. Słynny grecki lekarz Hipokrates pogrupował wiele różnych chorób skóry pod jedną grecką nazwą „lepra”. Następnie, w III wieku p.n.e. nasi żydowscy uczeni, prawdopodobnie z braku lepszego słowa, użyli nazwy „lepra” w pierwszym greckim tłumaczeniu Biblii Hebrajskiej, znanym jako Septuaginta. Od tego czasu ludzie na całym świecie myśleli, że Biblia mówi o trądzie.

Refleksja nad paraszą Szemini 5785

Nasza parasza na ten tydzień zawiera tragiczną opowieść o dwóch synach Aarona, Nadawie i Abihu, którzy „przynieśli przed oblicze Wiekuistego ogień nieuświęcony, którego nie przykazał im”. [Hebr. esz zara – dosł. obcy ogień] (Kpł 10:1). Wszystko zaczyna pewnego pięknego dnia, który powinien być dniem radości – Izraelici ukończyli Przybytek, Mojżesz przygotowywał się do jego poświęcenia przez 7 dni. Jednakże wszystko kończy się tą straszną tragedią. Nasi mędrcy przedstawiają kilka interpretacji tej historii: niektórzy twierdzili, że Nadaw i Abihu pili alkohol podczas służby w Miszkanie. Inni twierdzili, że byli aroganccy, wywyższając się ponad społeczność; i to był również powód, dla którego nigdy się nie znaleźli żon. Jeszcze inni twierdzili, że byli zazdrośni wobec Mojżesza i Aarona, pytając siebie nawzajem: kiedy ci dwaj starcy umrą, abyśmy mogli przewodzić zgromadzeniu? Istnieje jeszcze inna opinia, która sprowadza się do argumentu, że to wszystko nie wydarzyłoby się, gdyby Aaron i Mojżesz nie byli tak nieśmiali w swoim przywództwie, że powinni być bardziej zdecydowani i stanowczy.