FOSTERING A VIBRANT RENEWAL OF JUDAISM IN POLAND
Parasza Emor zawiera dwa spośród najbardziej fundamentalnych przykazań odnośnie wiary w Wiekuistego, które zarazem fundamentalnie dotykają natury żydowskiej tożsamości:
I nie znieważajcie imienia Mojego świętego, – abym był święcony w pośród synów Israela; Ja Wiekuisty, który uświęcam was, który wywiódł was z ziemi Micraim, abym był wam Bogiem: Ja Wiekuisty (Księga Kapłańska 22:32, tłum I. Cylkow).
Parashat Emor contains two of the most fundamental commandments regarding worship in Judaism, two commandments that touch on the very nature of Jewish identity:
“Do not desecrate My holy name. I must be sanctified among the Israelites. I am the Lord, who made you holy and who brought you out of Egypt to be your God. I am the Lord” (Leviticus 22:32).
These two commandments are, respectively, the prohibition against desecrating God’s name—chillul Hashem—and its positive counterpart, kiddush Hashem—the commandment to sanctify God’s name.
W starożytnym Izraelu, szczególnie w okresie Świątyni, praktykowano trzy rodzaje dziesięcin: pierwszą dziesięcinę (ma’aser rizhon), drugą dziesięcinę (ma’aser szeni) i dziesięcinę dla ubogich (ma’aser kesafim). Pierwsza dziesięcina była standardową dziesięciną składającą się z 10% produktów rolnych (zboże, wino, olej, owoce) i zwierząt gospodarskich. Była dawana lewitom, którzy wspierali Świątynię i jej rytuały. Lewici z kolei płacili dziesięcinę ze swojego udziału kohanim (kapłanom). Druga dziesięcina była odkładana w pierwszym, drugim, czwartym i piątym roku siedmioletniego cyklu rolniczego. Była używana do zakupu żywności i innych niezbędnych rzeczy, które zabierano do Jerozolimy na święta i tam spożywano; świętowano i cieszono się błogosławieństwami Boga, spożywając ową dziesięcinę w Świętym Mieście. Dziesięcina dla ubogich była dawana ubogim, wdowom, sierotom i lewitom, w trzecim i szóstym roku siedmioletniego cyklu. Miała na celu złagodzenie ubóstwa i zaspokojenie potrzeb potrzebujących.
In ancient Israel, specifically during the Temple period, three types of tithes were practiced: the first tithe (ma’aser rishon), the second tithe (ma’aser sheni), and the poor tithe (ma’aser kesafim). The First Tithe was a standard tithe of 10% of agricultural produce (grain, wine, oil, fruits) and livestock. It was given to the Levites, who supported the Temple and its rituals. The Levites, in turn, would tithe from their share to the kohanim (priests). The Second Tithe was set aside during the first, second, fourth, and fifth years of the seven-year agricultural cycle. It was used to purchase food and other necessities to take to Jerusalem for festivals and to be consumed there; celebrate and enjoy God’s blessings by consuming the tithe in the Holy City. The Poor Tithe was given to the poor, widows, orphans, and Levites in the third and sixth years of the seven-year cycle. It was intended to alleviate poverty and provide for the needs of those in need.
Śmierć i życie są w mocy języka, a kto się nim lubuje, karmi się jego owocem.
(Księga Przysłów 18:21)
Nasza parasza na ten tydzień szeroko omawia kwestię pewnej formy choroby skóry. Niektórzy uczeni nazywają ją teraz „chorobą łuskową”, ale przez stulecia, jeśli nie tysiąclecia, ludzie myśleli, że Tora mówi o trądzie. Identyfikacja ta jest jednak po prostu błędna. Słynny grecki lekarz Hipokrates pogrupował wiele różnych chorób skóry pod jedną grecką nazwą „lepra”. Następnie, w III wieku p.n.e. nasi żydowscy uczeni, prawdopodobnie z braku lepszego słowa, użyli nazwy „lepra” w pierwszym greckim tłumaczeniu Biblii Hebrajskiej, znanym jako Septuaginta. Od tego czasu ludzie na całym świecie myśleli, że Biblia mówi o trądzie.
Death and life are in the power of the tongue, and those who love it will eat its fruit.
(Proverbs 18:21)
Our parasha for this week talks extensively about some form of a skin disease. Some scholars call it now “scale disease,” but for centuries, if not millenia, people thought that the Torah was talking about leprosy. But this is a misnomer. The famous Greek physician, Hippocrates, grouped together a bunch of different skin diseases under a single Greek name “lepra”. Then, in the 3rd century BCE our Jewish scholars, probably for lack of a better word, used the name “lepra” in the first, Greek translation of the Hebrew Bible, known as the Septuagint. Since then, people all over the world have thought the Bible was talking about leprosy.
